Trompettist Chet Baker (1929-1988) werd beroemd in begin jaren ’50 als partner van baritonsaxofonist Gerry Mulligan, zijn heldere toon en beheerste lyrische stijl werden het handelsmerk van de West Coast cool jazz. Zijn blijkbaar oneindige melodische vindingrijkheid kwam volledig tot ontwikkeling in latere jaren en bereikte zijn artistieke hoogtepunt in de jaren ’70 en ’80. Opgenomen in 1982 is “Peace” een prachtig voorbeeld van zijn intieme werk met een kleine groep. De vrij ongebruikelijke bezetting van deze groep met o.a. marimba en ook de originele en uitdagende muziek van David Friedman hebben Chet geïnspireerd tot een van zijn meest intense en diepzinnigste opnames. “There are many Chet Baker recordings from his final decade and true fans will want to pick up this one” aldus Scott Yanow in the All Music Guide. De bezetting van dit album bestaat uit Chet Baker op trompet, David Friedman op marimba en vibrafoon, Buster Williams op contrabas en Joe Chambers op drums. David Friedman leverde het merendeel van de composities met 5 stuks, een klassieker van Jerome Kern en twee versies van het titelnummer van “Peace” van Horace Silver.

Het album begint met “3 + 1 = 5” van Friedman, een fijn uptempo nummer met daarin een excellente rol voor bassist Buster Williams met een fraaie solo. De slow motion compositie “Peace” van Horace Silver, het titelnummer, volgt erna, het is een sfeervolle ballad, helemaal op het lijf geschreven van Chet die hier uitblinkt in zijn fijnzinnige spel. En dan volgt onmiskenbaar het hoogtepunt van dit album “Lament for Thelonius” niet lang opgenomen na diens dood is deze klaagzang een uiterst liefdevol eerbetoon aan een van de grootste coryfeeën uit de jazzgeschiedenis, een nummer dat zorgt voor puur kippenvel zowel door het spel van Chet en David, maar de hele groep brengt hier een buitengewoon geslaagde aubade aan the one and only Thelonius Monk, mijn grootste jazzheld. De intense emotionele werking van het nummer wordt gevolgd door de klassieker “The song is you” van Jerome Kern, een snelle versie met fraai bas spel van Buster en gevoelvol “gestopt” spel van Chet, wonderschoon. Zo ken ik Chet ook uit mijn tijd in Amsterdam, als hij niet teveel aan de heroïne had gezeten en op tijd was dan kon je genieten van geweldige muziek, in het andere geval was het een fiasco, maar ik hou altijd die geweldige concerten in mijn herinnering en ben blij dat ik hem ooit heb horen spelen, hij was toen allang niet meer de James Dean van de jazz en populairder dan Miles, maar een getekende heroïne junk, maar er waren die momenten dat hij speelde als weleer met een klank die zelfs Miles nooit heeft overtroffen.

Even afgeleid door mijn herinneringen, maar die werden weer levend door het luisteren naar dit geweldige album. “Shadows” en “For now” zijn uiterst sfeervolle composities van Friedman waar er voldoende ruimte is voor het gevoelige spel van Chet. Het album wordt afgesloten met alternate takes van zowel “3=1= 5”en “Peace”, klinken ze anders, ja de solo’s zijn langer of korter, maar qualitate qua is het van hetzelfde laken een pak, gewoon keigoede muziek. Goed dat dit album is heruitgebracht in de serie Enja Jazz Classics.

Jan van Leersum.